Leven als 'bule' in Indonesie
Door: Inoek
13 September 2013 | Indonesië, Batavia
Ok, het is alweer te lang geleden dat ik wat geschreven heb. En er is ook weer te veel gebeurd. Ik zal proberen het kort te houden, maar kan niets beloven..
Bij deze een aantal anekdotes in de categorie 'normale zaken die ik nu nog allemaal heel erg grappig vind'.
Voor mijn werk werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar een etentje van Bluescope te gaan, een staalproducent. Dit was ter ere van Lebaran (suikerfeest) als afsluiting van de Ramadan (het heet officieel Halal Bihalal). Wat echt heel grappig is van de Indonesiers is dat ze allemaal vol enthousiasme mee doen met de groepsactiviteiten. Zowel mannen als vrouwen giechelen hier echt. Heel gezellig. Zo was er een quiz met allemaal vragen over staal coatings en draagkracht (ik hield wijselijk mijn mond). Aangezien ik de enige 'bule' (witkees, spreek uit: boele) was, was ik natuurlijk wel de hele tijd de klos. Er werd telkens een microfoon onder mijn hoofd geduwd en ik moest de quizmaster steeds teleurstellen als hij vroeg of Ibu Bule (mevrouw witkees) het antwoord misschien wist. Er was ook een vraag wie in het publiek een gat in zijn sok had. Er kwamen drie Indonesiers naar voren rennen en een daarvan ging er met een fantastische Bluescope weekendtas vandoor. Ik natuurlijk balen dat ik daar met mijn blote voeten in mijn balerina's zat. Op het moment dat de show afgelopen was (en vooral: op het moment dat het eten op was), stapt iedereen op en gaat weg. De Indonesiers zijn niet bepaald van het eindeloos naborrelen..
Van mijn eigen werk bij Royal HaskoningDHV hadden we ook een Lebaran viering. Om een of andere mysterieuze reden was er een enorme groep kleine moslimkindjes (het is heel erg, maar ik vind niets schattiger dan kleine meisjes met hoofddoekjes. Sorry mam, ik ben toch niet zo geemancipeerd..). Blijkbaar hadden we de school geld geschonken ofzo. Ook hier sprintte iedereen na het eten weg. Maar niet voordat er foto's gemaakt werden. Dat is namelijk ook typisch Indonesisch. En het liefst maakt de Indonesier foto's van zijn eten. Nu wilden de kinderen met de bule op de foto. Ondanks dat er veel lange mannen bij RHDHV werken, ben ik toch blijkbaar de grootste toeristische attractie. Alles moest uit de kast gehaald worden om de kinderen naar de lens te kijken en niet naar mij hihi. Zie foto voor het bewijs dat het toch gelukt is.
Zoals jullie misschien weten, speel ik elk weekend met mijn vrienden van Internations beach volleybal. Ook daar was laatst een klein Indonesisch mannetje op een driewielertje die niets anders deed dan rondjes om ons veld fietsen en heel hard 'bule!' roepen. Dat was ook weer interessant.
Sowieso heb ik wel eens dat ik op straat loop en dat iemand 'bule' in mijn gezicht zegt. Eerst was ik hier heel erg over beledigd, maar het blijkt dat het voor de Indonesiers slechts een constatering is. Ze bedoelen er niets mee. Echt niet. Vaak willen ze daarna wel met je op de foto. En als er een Indonesier over de dam is..
Ook grappig is dat in het Bahasa Indonesia geen onderscheid wordt gemaakt tussen hij en zij. Dia betekent zowel hij als zij. Ik word dus heel vaak met 'he' aangesproken en het is me ook meerdere malen overkomen dat er een vrolijke groep zwaaiende Indonesiers 'Hello mister!' naar me roept. Ook hier was ik eerst nogal door geschokt. Maar ook dat is gewoon normaal.
Arbeid is hier heel goedkoop is. Er is dus overal extreem veel personeel dat werkelijk de hele dag niets staat te doen. Ik ben dus inmiddels gewend dat overal deuren worden open gehouden, dat ik overal begroet wordt, dat er taxi's worden aangehouden op straat, dat er fulltime een mannetje in de lift zit die voor je op de knopjes drukt en bijvoorbeeld op kantoor, dat er voor me gescand wordt, koffie voor me wordt ingeschonken etc.
Ook hebben we thuis dus al vanaf het begin een hulp, Ibu Tari. Zij komt twee keer in de week (wat voor Indonesische begrippen extreem weinig is. Meestal woont personeel bij je in en werken ze fulltime voor je). Zij maakt schoon, doet onze was, strijkt, maakt het bed op, kookt, doet boodschappen, doet brieven op de post, zorgt dat er klusjes in huis worden gedaan. Kortom, we komen waarschijnlijk volledig verwend naar NL terug en kunnen helemaal niets meer zelf. En dat terwijl wij slechts 1 pembantu (hulp) in huis hebben. Een doorsnee expat gezin heeft een hulp, een nanny (en bij meer kinderen ook meer nannies), een chauffeur en iemand voor de security. Voor mij blijft het wennen. Het is vooral grappig om te zien dat alle expats er redelijk moeite mee hebben terwijl alle Indonesiers uit de middenklasse en hoger hier gewoon mee opgegroeid zijn. Ik ken meerdere jonge Indonesiers die hun chauffeur meenemen naar de club en de beste man de hele nacht buiten laten wachten tot ze weer naar huis gaan. Heel bijzonder..
Na Lebaran kwam ons eerste bezoek: Sander en Noortje! Ze landden op een zondag, zijn eerst zelf een paar dagen op pad gegaan in de omgeving van Bogor, om vervolgens samen met ons naar Sulawesi te vliegen. In Sulawesi hebben we 2 x 10 uur in de auto gezeten, een begrafenis bijgewoond waar 70 enorme buffels en honderden varkens geslacht werden, hebben we een scootertocht gemaakt over de meest verschrikkelijke wegen, pisang goreng gegeten in een vissersdorp op palen in een meer en in een ranzig hotelletjes met een 'mirky pool' (zie Lonely Planet) geslapen. Maar wat was het leuk! En supergezellig! En wat is Sulawesi mooi! De rijstvelden zijn prachtig, overal waar je maar kijkt, liggen buffels te relaxen en dit alles wordt af gemaakt door de mooie traditionele huizen met een dak in de vorm van een buffelhoorn. Op de terugweg naar Jakarta kregen we te horen dat onze vlucht 5 uur (!!) vertraagd was, waardoor Mark zijn aansluiting de volgende ochtend naar Singapore zou missen. Gelukkig werden we heel on-Indonesisch snel geholpen en op een vlucht van een concurrerende airline gezet. Echt super!
San en Noortje bleven langer in Sulawesi terwijl wij weer in Jakarta/Singapore aan het werk gingen. In Jakarta brachten ze hun laatste weekend met ons door. Dit was echt geweldig! We hebben werkelijk alles eruit gehaald wat erin zat: brunchen bij het Ritz Carlton, karaoke-n, naar een foute club met bevallige Indonesische vrouwen (ook wel ayam, kip, genoemd) die achter expat mannen aan zaten, bij het zwembad relaxen.. Het was echt superleuk om aan hen te laten zien hoe ons leven er hier uit ziet! Dus: komt allen! :) Referenties zijn op te halen bij San en Noortje.
En toen was ik opeens jarig. Ik zat met mijn hoofd nog steeds bij het moment dat we uit Nederland vertrokken. April dus. En nu opeens was het september! Ondanks dat het ongezellig was om op afstand jarig te zijn, was dit een van mijn beste verjaardagen ooit! Zo hebben mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes uit Den Haag mij allemaal pakketjes gestuurd uit Nederland met daarin cadeautjes en een A4'tje met 1 woord erop. Bij elkaar vormden al deze woorden een zin (ook wel: het mysterie). Op het moment dat ik de zin compleet had, kreeg ik mijn verjaardagscadeau: een fantastisch filmpje waarin iedereen me met mijn verjaardag feliciteert! Ik heb me zelden zo jarig en vereerd gevoeld! Heel veel dank, lieverds!!
En dat was nog niet eens alles. Mark heeft me in het weekend van mijn verjaardag mee genomen naar Pulau Macan, een prachtig tropisch eiland ten noorden van Jakarta. Dat was echt fantastisch! We sliepen in een hut die helemaal open was op een matrasje onder een klamboe, terwijl we de zee rustig onder ons hoorden deinen. Onze badkamer was aan een kant open en volledig gemaakt van drijfhout en koraal. Zo bijzonder! Mijn tante Femmy gaf mij een zeer goed advies: laat deze man niet meer gaan! :)
Inmiddels heb ik ook goed nieuws over Mark: hij is namelijk sinds afgelopen maandag aan een project in Jakarta begonnen! Niet alleen is het super om elkaar nu ook doordeweeks te zien, maar vindt hij dit project ook nog eens veel leuker om te doen.
Ander goed nieuws is dat Froukje en Ruud morgen (!!) al hier in Jakarta landen. Ik vlieg maandagochtend met hen naar het eiland Flores. Mark volgt op woensdag. Helaas moest hij 2 dagen van zijn vakantie inleveren om dit project in Jakarta te kunnen doen. We vliegen op zondag pas weer terug naar Jakarta dus hebben echt even lekker de tijd. Froukje en Ruud reizen daarna nog door naar Lombok en Bali en komen ons nog 1 nachtje vergezellen in Jakarta. Heel veel zin in!
Jongens, het spijt me dat het zo'n ontzettend lang verhaal is geworden. Ik beloof dat ik de volgende keer wat korter van stof ben.
Liefs!
Inoek (& Mark)
Bij deze een aantal anekdotes in de categorie 'normale zaken die ik nu nog allemaal heel erg grappig vind'.
Voor mijn werk werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar een etentje van Bluescope te gaan, een staalproducent. Dit was ter ere van Lebaran (suikerfeest) als afsluiting van de Ramadan (het heet officieel Halal Bihalal). Wat echt heel grappig is van de Indonesiers is dat ze allemaal vol enthousiasme mee doen met de groepsactiviteiten. Zowel mannen als vrouwen giechelen hier echt. Heel gezellig. Zo was er een quiz met allemaal vragen over staal coatings en draagkracht (ik hield wijselijk mijn mond). Aangezien ik de enige 'bule' (witkees, spreek uit: boele) was, was ik natuurlijk wel de hele tijd de klos. Er werd telkens een microfoon onder mijn hoofd geduwd en ik moest de quizmaster steeds teleurstellen als hij vroeg of Ibu Bule (mevrouw witkees) het antwoord misschien wist. Er was ook een vraag wie in het publiek een gat in zijn sok had. Er kwamen drie Indonesiers naar voren rennen en een daarvan ging er met een fantastische Bluescope weekendtas vandoor. Ik natuurlijk balen dat ik daar met mijn blote voeten in mijn balerina's zat. Op het moment dat de show afgelopen was (en vooral: op het moment dat het eten op was), stapt iedereen op en gaat weg. De Indonesiers zijn niet bepaald van het eindeloos naborrelen..
Van mijn eigen werk bij Royal HaskoningDHV hadden we ook een Lebaran viering. Om een of andere mysterieuze reden was er een enorme groep kleine moslimkindjes (het is heel erg, maar ik vind niets schattiger dan kleine meisjes met hoofddoekjes. Sorry mam, ik ben toch niet zo geemancipeerd..). Blijkbaar hadden we de school geld geschonken ofzo. Ook hier sprintte iedereen na het eten weg. Maar niet voordat er foto's gemaakt werden. Dat is namelijk ook typisch Indonesisch. En het liefst maakt de Indonesier foto's van zijn eten. Nu wilden de kinderen met de bule op de foto. Ondanks dat er veel lange mannen bij RHDHV werken, ben ik toch blijkbaar de grootste toeristische attractie. Alles moest uit de kast gehaald worden om de kinderen naar de lens te kijken en niet naar mij hihi. Zie foto voor het bewijs dat het toch gelukt is.
Zoals jullie misschien weten, speel ik elk weekend met mijn vrienden van Internations beach volleybal. Ook daar was laatst een klein Indonesisch mannetje op een driewielertje die niets anders deed dan rondjes om ons veld fietsen en heel hard 'bule!' roepen. Dat was ook weer interessant.
Sowieso heb ik wel eens dat ik op straat loop en dat iemand 'bule' in mijn gezicht zegt. Eerst was ik hier heel erg over beledigd, maar het blijkt dat het voor de Indonesiers slechts een constatering is. Ze bedoelen er niets mee. Echt niet. Vaak willen ze daarna wel met je op de foto. En als er een Indonesier over de dam is..
Ook grappig is dat in het Bahasa Indonesia geen onderscheid wordt gemaakt tussen hij en zij. Dia betekent zowel hij als zij. Ik word dus heel vaak met 'he' aangesproken en het is me ook meerdere malen overkomen dat er een vrolijke groep zwaaiende Indonesiers 'Hello mister!' naar me roept. Ook hier was ik eerst nogal door geschokt. Maar ook dat is gewoon normaal.
Arbeid is hier heel goedkoop is. Er is dus overal extreem veel personeel dat werkelijk de hele dag niets staat te doen. Ik ben dus inmiddels gewend dat overal deuren worden open gehouden, dat ik overal begroet wordt, dat er taxi's worden aangehouden op straat, dat er fulltime een mannetje in de lift zit die voor je op de knopjes drukt en bijvoorbeeld op kantoor, dat er voor me gescand wordt, koffie voor me wordt ingeschonken etc.
Ook hebben we thuis dus al vanaf het begin een hulp, Ibu Tari. Zij komt twee keer in de week (wat voor Indonesische begrippen extreem weinig is. Meestal woont personeel bij je in en werken ze fulltime voor je). Zij maakt schoon, doet onze was, strijkt, maakt het bed op, kookt, doet boodschappen, doet brieven op de post, zorgt dat er klusjes in huis worden gedaan. Kortom, we komen waarschijnlijk volledig verwend naar NL terug en kunnen helemaal niets meer zelf. En dat terwijl wij slechts 1 pembantu (hulp) in huis hebben. Een doorsnee expat gezin heeft een hulp, een nanny (en bij meer kinderen ook meer nannies), een chauffeur en iemand voor de security. Voor mij blijft het wennen. Het is vooral grappig om te zien dat alle expats er redelijk moeite mee hebben terwijl alle Indonesiers uit de middenklasse en hoger hier gewoon mee opgegroeid zijn. Ik ken meerdere jonge Indonesiers die hun chauffeur meenemen naar de club en de beste man de hele nacht buiten laten wachten tot ze weer naar huis gaan. Heel bijzonder..
Na Lebaran kwam ons eerste bezoek: Sander en Noortje! Ze landden op een zondag, zijn eerst zelf een paar dagen op pad gegaan in de omgeving van Bogor, om vervolgens samen met ons naar Sulawesi te vliegen. In Sulawesi hebben we 2 x 10 uur in de auto gezeten, een begrafenis bijgewoond waar 70 enorme buffels en honderden varkens geslacht werden, hebben we een scootertocht gemaakt over de meest verschrikkelijke wegen, pisang goreng gegeten in een vissersdorp op palen in een meer en in een ranzig hotelletjes met een 'mirky pool' (zie Lonely Planet) geslapen. Maar wat was het leuk! En supergezellig! En wat is Sulawesi mooi! De rijstvelden zijn prachtig, overal waar je maar kijkt, liggen buffels te relaxen en dit alles wordt af gemaakt door de mooie traditionele huizen met een dak in de vorm van een buffelhoorn. Op de terugweg naar Jakarta kregen we te horen dat onze vlucht 5 uur (!!) vertraagd was, waardoor Mark zijn aansluiting de volgende ochtend naar Singapore zou missen. Gelukkig werden we heel on-Indonesisch snel geholpen en op een vlucht van een concurrerende airline gezet. Echt super!
San en Noortje bleven langer in Sulawesi terwijl wij weer in Jakarta/Singapore aan het werk gingen. In Jakarta brachten ze hun laatste weekend met ons door. Dit was echt geweldig! We hebben werkelijk alles eruit gehaald wat erin zat: brunchen bij het Ritz Carlton, karaoke-n, naar een foute club met bevallige Indonesische vrouwen (ook wel ayam, kip, genoemd) die achter expat mannen aan zaten, bij het zwembad relaxen.. Het was echt superleuk om aan hen te laten zien hoe ons leven er hier uit ziet! Dus: komt allen! :) Referenties zijn op te halen bij San en Noortje.
En toen was ik opeens jarig. Ik zat met mijn hoofd nog steeds bij het moment dat we uit Nederland vertrokken. April dus. En nu opeens was het september! Ondanks dat het ongezellig was om op afstand jarig te zijn, was dit een van mijn beste verjaardagen ooit! Zo hebben mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes uit Den Haag mij allemaal pakketjes gestuurd uit Nederland met daarin cadeautjes en een A4'tje met 1 woord erop. Bij elkaar vormden al deze woorden een zin (ook wel: het mysterie). Op het moment dat ik de zin compleet had, kreeg ik mijn verjaardagscadeau: een fantastisch filmpje waarin iedereen me met mijn verjaardag feliciteert! Ik heb me zelden zo jarig en vereerd gevoeld! Heel veel dank, lieverds!!
En dat was nog niet eens alles. Mark heeft me in het weekend van mijn verjaardag mee genomen naar Pulau Macan, een prachtig tropisch eiland ten noorden van Jakarta. Dat was echt fantastisch! We sliepen in een hut die helemaal open was op een matrasje onder een klamboe, terwijl we de zee rustig onder ons hoorden deinen. Onze badkamer was aan een kant open en volledig gemaakt van drijfhout en koraal. Zo bijzonder! Mijn tante Femmy gaf mij een zeer goed advies: laat deze man niet meer gaan! :)
Inmiddels heb ik ook goed nieuws over Mark: hij is namelijk sinds afgelopen maandag aan een project in Jakarta begonnen! Niet alleen is het super om elkaar nu ook doordeweeks te zien, maar vindt hij dit project ook nog eens veel leuker om te doen.
Ander goed nieuws is dat Froukje en Ruud morgen (!!) al hier in Jakarta landen. Ik vlieg maandagochtend met hen naar het eiland Flores. Mark volgt op woensdag. Helaas moest hij 2 dagen van zijn vakantie inleveren om dit project in Jakarta te kunnen doen. We vliegen op zondag pas weer terug naar Jakarta dus hebben echt even lekker de tijd. Froukje en Ruud reizen daarna nog door naar Lombok en Bali en komen ons nog 1 nachtje vergezellen in Jakarta. Heel veel zin in!
Jongens, het spijt me dat het zo'n ontzettend lang verhaal is geworden. Ik beloof dat ik de volgende keer wat korter van stof ben.
Liefs!
Inoek (& Mark)
-
13 September 2013 - 16:53
Fna:
Nee! Niet korter van stof zijn!
Hihi.mister bule!
Kus f -
13 September 2013 - 16:58
Marianne:
Lieve Inoek en Mark,
Bedankt voor je mooie verhaal. Gelukkig hebben we gisteren en vandaag uitgebreid bijgeskyped. Dat was er door de vakanties een beetje bij ingeschoten!
En nu ....proberen we vanavond te boeken!!!!
Liefs,
MM -
13 September 2013 - 18:09
(t) Suus:
Lieve Inoek & Mark!
Super om weer wat van jullie te horen/lezen.
Hier hebben we red bul????
Geniet van jullie nieuwe gasten en Flores!
Fijn weekend!
Liefs (t) Suus xxx
-
13 September 2013 - 20:07
Roos:
Lieve Inoek en Mark,
Maak de verhalen maar niet korter hoor, het is veel te leuk om te lezen zo!
Leuk dat jullie weer gasten krijgen, jullie vervelen je in elk geval niet!
Liefs,
Roos -
13 September 2013 - 23:48
Cecile:
Wat een geniaal verhaal weer! Ik heb hardop zitten lachen in de metro :-). xx -
14 September 2013 - 15:42
Jookje:
Hai lieve inoek en Mark,
Wat een leuk verhaal weer, echt op Inoek's wijze, overal zie ik je gezicht bij. Jullie beleven heel veel en reizen eveneens navenant in de regio, zo leer je ook het beste het land kennen en de eilanden er om heen.
Ben reuze benieuwd of je mijn pakje al hebt mogen ontvangen, hoor het wel tzt, je hebt je handjes vol.
Lieverds, leef je leven en geniet!!
Omarming en kusjes Jookje, en namens Jan naturrlijk ook.
Dank voor de leuke kaart na ons supergezellige dineetje samen met je ouders.
-
14 September 2013 - 16:52
Tante Margreet:
Weer een prachtig verhaal, Inoek! Groetjes van Arie, Erik en Margreet -
14 September 2013 - 17:09
Madelijne:
En dan sorry zeggen voor de lengte van het verhaal... Neeee, leuk juist! :-) -
14 September 2013 - 19:12
Tante Femmy:
Haha....leuk om te lezen dat je nog aan je 'tantes' goede raad hebt gedacht....;-) maar wat een belevenissen allemaal joh, geweldig! Geniet van en met elkaar van dat mooie leventje daar!! Dikke kus van ons X -
15 September 2013 - 15:07
Sarah:
Haha, wat een gekke situaties! Fijn dat Mark nu in Jakarta werkt xx
ps. wat plaatst Jookje haar berichtje grappig :)
-
17 September 2013 - 14:34
Rosan:
Ha, wat een leuk verhaal! Ik zit nu denk ik de hele dag met dat liedje bule bule in mijn hoofd, haha! Dikke zoen! -
19 September 2013 - 08:57
Koen:
Wat een fantastisch verhaal over je indrukken op straat en het echte leven, mooi dat jullie het zo goed hebben!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
