Bijna weer naar Nederland!

Ik kan toch weer niet anders dan deze tekst beginnen met een dooddoener: wat gaat de tijd toch ongelooflijk snel! Voor mijn gevoel was ik goed op weg met elke maand een verslagje toevoegen aan deze blog. Nu blijkt dat mijn vorige verslag alweer drie maanden geleden was en dat wij alweer over twee weken naar NL komen. En wat is er inmiddels weer veel gebeurd. Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen.

Laat me dan beginnen met werk. Ondanks dat het in mijn verslagen lijkt alsof Mark en ik alleen maar van de ene naar de andere vakantie hoppen, moeten we hier wel degelijk hard werken. We maken hier allebei veel meer uren dan in NL en het heeft ons allebei wel even gekost voordat we een beetje onze draai gevonden hadden (en eigenlijk is dat proces nog steeds gaande). Ik heb bijvoorbeeld erg geworsteld met het feit dat ik niet alleen een nieuwe baan had, maar ook bij een nieuw bedrijf werkte en in een nieuw land. Daarnaast werk ik voor de startende business line Buildings (Royal HaskoningDHV is opgedeeld in business lines of sectoren) in Indonesie waardoor ik ook nog eens relatief veel alleen moet pionieren. En je merkt dat de economie van dit land nog steeds heel hard aan het groeien is, waardoor het eigenlijk altijd hysterisch druk is. Voor Mark is het ook zwaar. Hij wordt van het ene bizar drukke project in het andere gegooid en loopt ook nog eens tegen zowel externe als interne politiek aan. En ook hij zit bij een startend kantoor waardoor er veel moet gebeuren met (te) weinig mensen. Kortom, dat was dus even inkomen voor ons allebei. Mijn proefcontract zou tot eind november lopen en dat is inmiddels verlengd met zeer verbeterde voorwaarden, dus het is fijn dat mijn harde werken in ieder geval beloond is. Het blijft voor ons allebei wel moeilijk om een balans te vinden tussen werk en prive. De meeste mensen die we ontmoeten zijn voor werk naar Jakarta gekomen en je merkt dus dat mensen relatief hard werken (ze hebben toch niets anders te doen). Daarnaast is het lastig om in deze stad een rustige plek te vinden om even bij te komen in het weekend waardoor het ook moeilijker is om je werk van je af te zetten.

Een van de dingen die voor mij onwijs goed helpt om ontspanning te zoeken is zingen. Sinds een paar maanden zing ik in het JICC koor. Dit is een expat koor, maar in feite zijn er bijna alleen maar Indonesiers lid. We oefenen elke maandagavond en 2 weekends geleden hebben we een spetterend kerstconcert gehouden, waarbij ik bij een van onze liedjes de eer had om vooraan te staan (blijkbaar pikte ik de choreagrafie snel op: wat een wonder) en ik zelfs mijn acteertalenten tentoon mocht spreiden in een korte sketch. Inmiddels hebben we afgelopen maandag met het hele koor de dvd van ons optreden gekeken (uiteraard in een karaoketent). Ik steek natuurlijk weer 4 koppen boven de goegemeente uit, dus je kunt je voorstellen hoe hilarisch het er uit ziet. Als je de komende tijd een beetje je best doet om bij me te slijmen, laat ik je wellicht wel een stukje van de dvd zien.. Maar ik beloof niets.

Over opvallen gesproken. Laatst kwam onze receptioniste naar me toe met het verhaal dat haar dochtertje (ongeveer 8 jaar oud) op kantoor was geweest en mij had gezien. Blijkbaar was ze daarna rechtstreeks naar haar moeder gerend en had geroepen: 'mama mama, ik heb Barbie gezien!'. Toen haar dochtertje laatst weer op kantoor was, moest ik natuurlijk voorgesteld worden. Het meisje was natuurlijk ontzettend zenuwachtig en durfde bijna niets te zeggen. Als begroeting kuste ze mijn hand om deze vervolgens tegen haar voorhoofd te drukken. Dat is blijkbaar hier een manier om respect te tonen (ik zie het vrouwen 's ochtends vaak ook doen bij hun man als ze afscheid nemen nadat hij haar bij haar werk heeft afgezet), maar ik voelde me natuurlijk de extreem grote boze koloniaal. Aan de andere kant denk ik dat ik haar dag heb gemaakt.

Over kolonialen gesproken. Inmiddels hebben Mark en ik al best wat mensen over de vloer gehad uit Nederland. Zo zijn Froukje en Ruud bijvoorbeeld in september langs geweest en hebben ons meteen een week mee genomen naar het eiland Flores. Helaas kon Mark pas een paar dagen later komen aangezien hij ein-de-lijk een project in Jakarta had gekregen en deze kans niet wilde verspelen, maar dat mocht de pret niet drukken. De vakantie was echt superleuk en afwisselend. Flores was prachtig: we hebben er Komodo varanen gezien, prachtige boottochtjes gemaakt, gesnorkeld, traditionele dorpen gezien, in een bamboe hutje op het strand geslapen, superverse vis gegeten, Martabak en alles wat je maar kunt frituren, verse kokosnoten uit de boom, we hebben in een leeg restaurant de 'cup song' geoefend op onze net leeg gedronken bierglazen, de moskee in Jakarta bezocht, hebben onze vier grote Nederlandse lichamen in een Bajaj (tuk-tuk) gepropt en het was natuurlijk super om weer helemaal bij te praten en aan Froukje en Ruud ons leventje hier te laten zien. De laatste avond in Jakarta hebben we in stijl afgesloten in de karaoketent in ons appartementgebouw, waar we zingen en eten moesten combineren zodat Froukje en Ruud hun vliegtuig op tijd konden halen. Dat is het echte leven. Echt super dat jullie er waren!!

Tijdens die avond was ook Hans erbij. Eind september kreeg ik opeens een heel leuk mailtje. Mijn grote oude vriend van de middelbare school, Hans, zou een paar maanden in Jakarta komen wonen voor zijn afstuderen, nota bene bij Royal Haskoning (Royal 'Hanskoning'). Hij heeft eerst een tijdje bij ons in huis gewoond (en was toen dus ons 'Hansdier') en heeft later een kamer bij ons in de buurt gevonden. Niet alleen is het supergezellig om hem in de buurt te hebben, maar hij functioneert ook als mijn externe geheugen en zorgt dat onze huisraad af en toe eens wordt aangevuld (van pan tot perculator en kookplaat tot golf clubs).

Ook Johan (natuurkundevriend van Mark) en zijn vriendin Lisa hebben een paar nachten bij ons gelogeerd na hun vakantie en voor hun vertrek terug naar Nederland. Ook dat was onwijs gezellig. Kortom, komt allen en maakt massaal gebruik van onze logeerkamer! Onze ouders en mijn lieve broertje komen volgend jaar langs en ook Lenneke en Maarten hebben hun vluchten geboekt. Ik kan bijna niet wachten tot ze allemaal langs komen!! Hoera!

Omdat het in Jakarta soms moeilijk is om te ontspannen, duikelen Mark en ik af en toe nieuwe hobby's op die we niet direct bij onszelf verwacht hadden. Een daarvan is golfen. Het is heerlijk om midden in het drukke Jakarta opeens op een groot groen grasveld te staan en een beetje tegen een bal aan te meppen. Voor Mark's verjaardag heb ik hem dan ook een weekendje Bogor in een golfresort cadeau gedaan. Zelfs ondanks dat we uiteindelijk in de regen stonden te golfen (Bogor is blijkbaar de stad van de regen, 'Kota Hujan'), was het toch echt superfijn om lekker buiten te zijn. Gek genoeg zijn we zelfs een beetje verbrand..

Een andere hobby die we uitoefenen hier is het leren van de taal. Toen we in april in Jakarta aankwamen, hebben we 2 weken talencursus genomen. Na een paar maanden Indonesie merken we dat we de basics wel een beetje te pakken hebben en dat we meer wilden leren. Daarom hebben we begin november een mid-week Yogyakarta gepland. In Yogyakarta zit de taalschool waar we in april in Jakarta ook al les van hadden. In Yogya zitten echter veel meer docenten, is er echt een schoolgebouw en zijn de lessen half zo duur. Daarnaast is Yogya de culturele hoofdstad van Java en is er dus vrij veel te doen. Omdat er weer eens een Nationale Feestdag op een dinsdag viel, besloten we naar Yogya af te reizen voor een aantal lessen (o.a. ook een kookles). Wat echt gaaf was, was dat we vanaf het moment dat we landden en opgehaald werden door een van de medewerkers van de school, we alleen maar Bahasa hebben gepraat. Ook onze lessen waren daarna volledig in het Bahasa. Ook hadden we afgesproken om een avondje uit eten te gaan met een van de dames van de administratie en ook met haar hebben we bijna alleen maar Bahasa gesproken. We eindigden ons lange weekend met een zonsopgang bij de Borobudur tempel en waren helemaal gelukkig. Nu volgen we elke zaterdagochtend een talencursus in Jakarta bij ons thuis. Het gaat dus echt steeds beter!

We merken dus niet alleen dat we integreren door beter Bahasa te spreken, maar we integreren ook door bij steeds obscuurdere eetstalletjes (zgn 'Warung') te eten. Ik ben inmiddels dikke vriendinnen met de secretaresse van onze business line (Buildings) en zij neemt mij elke lunchpauze mee naar kleine eetstalletjes. Meestal word je er lek geprikt door de muggen, baad je in het zweet van de hitte en zit je op veel te kleine bankjes aan veel te kleine tafeltjes (gelukkig voel ik me hier niet al gigantisch..), maar het eten is bijna altijd heel goed en het kost geen drol. Daarnaast vinden mijn Indonesische collega's het prachtig als ze mij in zo'n stalletje tegen komen. En dat is natuurlijk ook wat waard.

Ook scoor ik punten door als enige 'bule' geen chauffeur te hebben, maar gewoon elke dag 'ordinair' de taxi moet pakken. Inmiddels kennen alle mannen van de security mij (elk gebouw wordt hier door minstens 6 man sterk aan security personeel 'bewaakt') en vinden ze niets leuker dan 's avonds een taxi voor mij aan te houden. Zodra ik een teen het gebouw uitsteek, staan ze met z'n allen al naar me te zwaaien en 'hello miss!' en 'Taxi Blue Bird??' te roepen. Blue Bird is hier het bekendste en meest voorkomende merk taxi. Vervolgens staan ze met z'n allen midden op de weg taxi's voor me aan te houden. Ook zijn ze heerlijk nieuwsgierig: 'Ben je al getrouwd? Heb je al kinderen?' en ook: 'Waarom komt je man je 's avond niet ophalen?' Heb ik dus meteen even aan Mark gevraagd waarom hij dat eigenlijk niet deed..

Als ik in een taxi stap, is meestal het eerste wat ik vraag om de airco lager te zetten. Ik word hier echt helemaal simpel van de airco. Aan de ene kant kun je niet zonder, aan de andere kant staat de airco altijd veel te hoog. Hierdoor krijgt je lichaam elke keer een klap als je van buiten naar binnen en andersom komt. In de lift in ons appartementgebouw heb ik ook altijd een dilemma. Als je de lift binnen stapt aan de linkerkant, staat de airco altijd keihard op je kop te blazen. Daar moet je dus niet staan. Echter, aan de rechterkant zit een geur dispenser die elke minuut automatisch een pufje de lift in verstuift. Het beste apparaat hangt weliswaar voor Indonesiers op veilige hoogte, maar voor ons is er een wezenlijk gevaar dat je het pufje recht in je smoel krijgt. Het is dus ook niet aan te raden om daar plaats te nemen. Gevolg is dat je bij elk bezoek aan de lift zeer nauwkeurig je plaats moet bepalen. Elke dag dus stress alom..

In Jakarta beland je heel snel in rare situaties. Zo werden Mark en ik laatst uitgenodigd voor de bruiloft van een vriendin van een collega van Mark (volg je 'm nog?). Pas op het allerlaatste moment bleek dat het hier om de zoon van een minister ging, die ging trouwen met het meisje dat we via via via via kenden. De bruiloft was in het Ritz Carlton in een van de meest luxe malls in Jakarta. Het was echt bizar. Iedereen kon eigenlijk gewoon zomaar binnen lopen. De hele zaal was volledig omgetoverd tot een soort van nep bos inclusief gigantische pauwen gemaakt van verse bloemen. Verder speelde er non-stop een Beatles bandje. Dit waren vier Indonesiers die werkelijk sprekend op de Beatles leken en niets anders deden dan Beatles covers spelen. Alle aanwezigen hadden zich in hun meest luxe kleding gehesen, maar eigenlijk leek iedereen zich te vervelen. Het bruidspaar hebben we niet eens gezien en achteraf werd er geklaagd dat de goodie bag tegenviel voor zo'n upper class bruiloft (de vorige keer kreeg men een zijden zakdoek). Schandalig natuurlijk. Oh ja, wat ook bijzonder was: het wordt blijkbaar als belediging gezien om geld te geven aan het bruidspaar (alsof hun families de bruiloft niet kunnen betalen en alsof ze dat nodig hebben) dus ben je alleen maar aanwezig en geef je niets. Ik wil niet weten wat deze bruiloft gekost heeft..

Indonesiers (eigenlijk vooral de rijke inwoners van Jakarta) zijn heel erg van het uiterlijk vertoon. We zien regelmatig Ferrari's langsrijden (euh.. stil staan in de file bedoel ik) en mensen gaan altijd enorm opgedirkt de deur uit. Aangezien status dus heel erg belangrijk is, kun je mensen geen groter compliment geven dan hen 'de boss' te noemen. Dit leidt voor mij op zakelijk vlak altijd tot verwarrende situaties. Als ik een vergadering heb, met een nieuwe potentiele klant, is men meestal een kwartier bezig met elkaar op de schouders te slaan en te zeggen 'nee! Hij is de boss!', waarna de aangesproken partij weer iemand anders op de schouders slaat en roept dat hij de boss is. Er wordt altijd heel hard bij gelachen. Bottomline is dat ik meestal geen idee meer heb wie de boss is. Gelukkig is men hier ook gek op visitekaartjes (ik ben hier binnen vier maanden door een heel doosje heen!!!) en kan ik het op die manier nog een beetje traceren. Ook mijn eigen collega's noemen mij de boss van de afdeling Buildings, terwijl ook dat niet klopt. En als we uitgaan met Mark en zijn collega's, is er een vrouwelijke collega van Mark die ook aan iedereen die het maar wil horen vertelt dat ze met haar 'boss' uit gaat. Elk uur wordt er een grap gemaakt over haar salaris en of daar misschien niet wat bij kan. Niet dat Mark daar wat aan kan doen..

Afgelopen weekend was onze company outing. Met 260 man sterk vertrokken we in 5 bussen naar Bogor om daar de hele dag spelletjes te spelen, te raften en -wat blijkbaar hier in Indonesie heel normaal is - grote prijzen te winnen. In totaal bood het bedrijf zijn werknemers zo'n 80 prijzen aan. Iedereen kreeg een pakketje met daarin een company polo en een lot. Met dit lot maakte je gedurende dag kans op prijzen varierend van tupperware tot een home cinema sound system, een pan tot een koelkast en een thermosfles tot een mega flat screen tv. Bizar. Ik zat me al een paar dagen zorgen te maken wat ik in godsnaam moest doen als ik een prijs zou winnen. Op de dag van de prijsuitreiking zat ik naast Pak (meneer) Saridi. Dat is een van onze office boys. Wij zijn extreem goede vrienden omdat hij mij elke dag koffie komt brengen en ik hem altijd koekjes aanbied en mijn best doe om Indonesisch te praten. Dat was dus mijn oplossing! Ik heb hem mijn lot gegeven en dacht van het gedoe af te zijn. Maar ik kon natuurlijk mijn klok erop gelijk zetten dat ik een prijs zou winnen. Toen mijn lotnummer omgeroepen werd, bleef ik zitten wachten tot mijn grote vriend aan zou komen hollen. Maar die kwam niet en in plaats daarvan begon iedereen mijn naam te roepen. Dus ik loop naar voren 'Nee jongens, dit is een vergissing! Ik heb mijn lot aan Pak Saridi gegeven!'. Luid applaus. Moest ik voor de hele groep op de foto terwijl ik (bule en 1.85m) mijn vers gewonnen ventilator aan hem (Indonesier en 1.45m) gaf. Oh mijn god. Kolonialer dan dit kan niet. Later hoorde ik wel via via dat ik mezelf onsterfelijk had gemaakt bij de Indonesiers..

Zo'n company outing is natuurlijk wel een grote antropologische proeftuin. Er is geen plek waar je beter het gedrag van de Indonesiers kunt bestuderen. Een Indonesier voelt zich als een vis in het water in een groep (en dan het liefst terwijl iedereen dezelfde kleren draagt) en vindt het belangrijker om heel veel lol te hebben tijdens de spellen dan per se te winnen. Ook zijn ze dol op grappen maken over iemands uiterlijk en daar dan met z'n allen heel hard om te gaan lachen. In Indonesie is het heel normaal om te zeggen: 'hee, wat ben jij dik geworden'. Sterker nog, dat is eigenlijk een compliment omdat je dus blijkbaar genoeg geld hebt om veel eten in je hoofd te stoppen. Onze secretaresse zei het laatst nog tegen mijn (afgetrainde) leidinggevende die op bezoek was in Indonesie (hij woont niet in Indonesie, maar geeft leiding aan ons team op afstand). Een van de onderdelen van de spelletjes was dat we met het hele team een net vast moesten houden en dat 1 teamlid op een tafel moest staan met zijn rug naar het net met zijn handen vast geketend en zich dan blind als een plank achterover moest laten vallen om zich vervolgens door zijn teamleden te laten opvangen. Hilariteit allom als de lompe, grote Nederlandse ingenieurs aan de beurt waren.

Wat ook weer zo lekker typisch Indonesisch was, was dat op de maandag na onze outing (op zaterdag) er 10 tot 20 mensen van kantoor ziek waren. Die hadden een voedselvergiftiging opgelopen doordat we ergens tussendoor een bedorven snackje geserveerd hadden gekregen en doordat we geraft hebben in een rivier die eigenlijk ook gebruikt werd als publiek riool. Blijkbaar heb ik een zeer sterke maag (gekregen) want ik had nergens last van.

Inmiddels hebben Mark, Hans en ik ook onze Sinterklaasavond gevierd en hebben we zelfs vanuit Nederland chocoladeletters en een gedicht gekregen (dankjewel Sintermam en Pieterpap)! Ook zijn alle malls hier omgetoverd tot een soort winterwonderland (en vanwege de airco ga je het nog echt geloven ook), dus we beginnen al echt in de stemming te komen om Kerst in Nederland te vieren. Tot over een paar weken!!

Liefs,
Inoek & Mark