Hoog bezoek

Het lijkt wel alsof ik elk reisverslag met een enorm cliché begin, maar cliché's zijn dan ook stiekem wel echt waar: wat gaat de tijd toch ongelooflijk snel! Ik had wel zo mijn vermoedens dat het een tijdje geleden was dat ik iets geschreven had, maar dat het alweer bijna 3,5 maand geleden is.. Ik zal eens even kijken of ik me nog kan bedenken wat er allemaal gebeurd is.

Sinds mijn vorige verslag zijn we in mei een week in Nederland geweest. Ik om te werken en Mark om Es, Ries en lieve kleine Tiemo op te zoeken die op dat moment in Italie waren. Het was nogal een heftige week waarin we allebei van hot naar her zijn gereisd - van 8 afspraken op een dag tot etentjes tot de Bruiloft van Emilie en Jan-Willem tot een familiebrunch - en dat alles in 6 dagen tijd om elkaar pas weer te zien op de dag dat we terug vlogen.

Mark is de hele maand mei lekker vrij geweest. Tussen twee banen in heeft hij terecht even de tijd genomen om van zijn vrijheid te genieten. In zijn laatste week heb ik ook een week vrij genomen en zijn we voor het eerst Jakarta eens echt goed gaan ontdekken. Aangezien hier zo bizar veel mensen wonen en de stad altijd zo verstopt zit, is je actieradius in het weekend altijd vrij beperkt. Met onze nieuwste aanwinst (een boek met stadswandelingen in Jakarta) in de hand hebben we allemaal verrassende plekken ontdekt: zo hebben we bijvoorbeeld de buurt waar we nu wonen beter verkend, zijn we in Taman Mini geweest (een soort openluchtmuseum van Indonesië met alle soorten bouwstijlen van het hele land, musea, waterpark en kabelbaantje) en zijn we ook nog een dag op stap geweest met een gids, Agus, die we 4 jaar geleden ontmoet hebben toen we hier op vakantie waren en die inmiddels velen van onze vrienden al heeft rond geleid. Kortom, we waren helemaal verbaasd en blij dat we zelfs in de stad zo'n leuke week konden hebben.

Begin juni begon Mark met zijn nieuwe baan bij Philips om meteen in de eerste maand al een kleine week vrij te moeten vragen omdat Joris en Cecile naar Indonesië zouden komen. De eerste periode van Mark's werk bestond uit het afnemen van interviews met Indonesische burgemeesters (zie foto). Ik hoop heel erg dat Mark hier een keer wat meer over wil vertellen in een aparte blog.. :). Met Joris en Cecile hebben we een geweldig lang weekend doorgebracht, dobberend op een bootje voor de kust van Flores. Toegegeven, de bedden aan boord waren niet per se de schoonste en meest comfortabele die ik ooit gezien heb en dat eeuwige geplak na al die dagen zout zeewater ben je ook wel een keer op uitgekeken, maar het was ongelooflijk gezellig, extreem mooi en heel relaxed. Uiteindelijk hebben we met Joris en Cecile ook nog een weekend in Jakarta doorgebracht als kers op de slagroomtaart. Superleuk dat jullie er waren!

Tussendoor had ik nog even belangrijke zaken af te handelen. Ik was namelijk gestrikt (in een moment van verstandsverbijstering 'ja' gezegd) om op de catwalk te staan voor een of ander expatvrouwen event. Oh mijn god. Dan kom je toch opeens in een heel ander wereldje terecht van werkloze expatvrouwen die de hele dag alleen maar bezig zijn met hun uiterlijk en het de gewoonste zaak van de wereld vinden om in hun weekend even op de catwalk te staan; 'Oh my god, this is your first time? Oh my god, when I was living in India I did these kind of shows aaaaall the time. Oh my god, you're so tall! And you're not even wearing heals! Oh my god, you're so skinny. Oh my god, I hate this outfit.' En ga zo nog maar even door. En dan heb ik het nog niet eens over de gasten op het event. Oude uitgezakte Australiërs en bloedmooie Indonesische vrouwen op jacht naar een bule met geld. Al met al een zeer interessant anthropologisch fenomeen. Het grappige was wel dat ik al mijn VIP kaarten in had gezet om vrienden uit te nodigen, die elke keer als ik op de catwalk verscheen heel hard begonnen te joelen. Volgens mij waren de andere dames toch wel lichtelijk jaloers op mijn fanclub.. Maar goed, deze experience kan ook weer van mijn bucket list af.

Maar de belangrijke zaken beperkten zich zeker niet tot alleen dit catwalk gebeuren. In dezelfde week heb ik namelijk de knoop doorgehakt en mijn baan opgezegd (wellicht wel geïnspireerd door de mogelijkheden van het vrouwelijke expatleven? Haha. Nee dus.). Na meer dan een jaar proberen, heb ik helaas toch moeten concluderen dat ik niet op mijn plek zit. Momenteel ben ik bezig met de overdracht. Ik werk nog tot eind september. Het was een ontzettend moeilijke beslissing, maar wel de juiste.

Gelukkig was daar intussen ook de afleiding van het WK. Zoals jullie weten, speelden 'onze jongens' een aardig potje voetbal en was het heerlijk om je weer mee te laten slepen in de oranjegekte. In Jakarta zit een gigantische Nederlandse community, dus wedstrijden kijken was een feest. Klein minpuntje was dat de wedstrijden elke keer voor ons midden in de nacht gespeeld werden (2u of soms zelfs 3u) waardoor ons slaapritme toch wel enigzins verstoord werd. Maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken. Het gaf juist wel een enorm groepsgevoel. Wat wij allemaal wel niet voor 'onze jongens' over hebben.. Leuk was ook dat we een Australische opdrachtgever hebben met wie we samen de wedstrijd Nederland-Australië hebben gekeken. Na een weddenschap waarvan we achteraf niet meer zo goed wisten waar we nou eigenlijk om gewed hadden, hebben we uiteindelijk maar uit solidariteit een workshop van een hele dag in een Nederlands shirt (hij) en een Australisch shirt (ik) doorgebracht. Zo zie je maar weer. Sport verbroedert.

Een ander onderwerp dat de gemoederen bezig hield in Jakarta waren de verkiezingen. Op 9 juli zou de nieuwe president van Indonesië gekozen worden. De strijd ging tussen twee kandidaten: de nummer 1 Prabowo met zijn vice presidentskandidaat Hatta en de nummer 2 Jokowi met zijn vice presidentskandidaat Kalla. Toen ik net in Indonesië was, dacht ik altijd dat Soekarno Hatta (waarnaar het vliegveld in Jakarta is vernoemd) de naam van de oud president van Indonesië was. Niets is minder waar: Hatta was zijn vice president. Overigens is dit natuurlijk niet dezelfde Hatta als 'die van Prabowo'. Maar goed, terug naar de verkiezingen. Het was allemaal best wel spannend aangezien met de kandidaatstelling van volksheld Jokowi er een Obama-achtige verandering in Indonesië zou kunnen komen. Ik heb jullie al eerder verteld dat Jokowi momenteel de gouverneur van Jakarta is en dat hij dingen voor elkaar krijgt die nog nooit iemand gelukt zijn, zoals bijvoorbeeld het tegengaan van de corruptie; een van de meest diepgewortelde problemen van Indonesië. Daartegenover staat Prabowo die ooit generaal was in het leger, maar ontslagen is, keihard liegt in de pers (zo zegt hij dat mensen niet op Jokowi mogen stemmen omdat hij eigenlijk geen moslim is) en niet vies is van corruptie. Waarschijnlijk hebben jullie allemaal op het nieuws gezien dat Jokowi gewonnen heeft, maar dat Prabowo glashard blijft volhouden dat er massale fraude is geweest bij de verkiezingen. Kortom, het is nog niet afgelopen..

Maaaaaaaaar op het moment dat dit allemaal speelde was ik er niet helemaal bij met mijn hoofd aangezien we het weekend voordat de finale uitslag bekend gemaakt zou worden hoog bezoek kregen: van mijn ouders en mijn broertje! Het was een emotioneel weerzien aangezien ze slechts een aantal uren na de crash van het Malaysian Airlines vliegtuig vertrokken en dus bepaald geen ontspannen vlucht hadden gehad. Gelukkig konden we allemaal snel onze zinnen verzetten door een superleuk weekend in Jakarta door te brengen. Daarna vertrokken ze naar Bogor voor een paar dagen reizen met onze grote vriend Agus. Na wederom een paar dagen Jakarta zijn we daarna met z'n vijven een week in Bali, Ubud geweest. Dat was echt heerlijk! We zaten in een klein dorpje ten noorden van de stad in een familiehotel. Iedere hotelkamer was een klein huisje in de Balinese tuin van het hotel. We hebben van alles gedaan: fietsen, hardlopen (Mark!), kookcursus, wandelen door de rijstvelden, tempels bekeken, een dansvoorstelling en natuurlijk vooral veel lekker gegeten. Toen Mark en ik helaas weer terug moesten naar Jakarta, vlogen mijn ouders en Jel door naar Yogyakarta. Op het moment dat ik dit schrijf zitten ze in de trein terug van Yogya naar Jakarta. In Yogya hebben ze ook een heerlijke tijd gehad. Ik hoop stiekem een beetje dat jullie daar binnenkort in een gastblog meer over zullen lezen.. :)

Morgen vertrekken we met z'n vijven naar Singapore voor drie dagen. We hadden dit al lang gepland staan toen mijn koortje opeens uitgenodigd werd om op te treden in Singapore; precies tijdens dit weekend! We gaan twee liedjes van Alice in Wonderland opvoeren en omdat ik hoog bezoek heb, mag ik deze keer Alice zijn hihi. Ik ben best een beetje zenuwachtig..

Last but not least, wil ik graag even aandacht vragen voor Mark's extreme bikkelheid. Hij heeft zich namelijk een maand geleden opgegeven voor de halve marathon op de Bromo vulkaan in Oost Java. Ondanks dat hij dus helemaal niet zo veel tijd had om zich hierop voor te bereiden is hij nu drie keer per week 's ochtends aan het lopen, heeft hij in Bali heel veel gelopen en staat hij op zondag megavroeg om een paar keer de Jalan Sudirman (een van de grootste en bekendste wegen van Jakarta die op zondagochtend wordt afgesloten voor auto's) op en af te rennen. Het feest zal 7 september plaats gaan vinden en ik ga mee om hem aan te moedigen! Wat een held!