Met de groeten van Toos

Bizar hoe snel dingen kunnen veranderen. Tijdens het schrijven van mijn laatste blog, waren mijn ouders en broertje nog hier, volop genietend van de Indonesische gastvrijheid, het prachtige land en de bizarre chaos (2 overstromingen in 3 weken!!). Nu zit ik helemaal alleen als Koos (Toos?) Werkloos in een koffiebar dit stukje te tikken. Omdat ik mezelf zo zielig en alleen vond, had ik mezelf op een appeltaart getrakteerd, maar die bleek ook nog eens bedorven te zijn.. Haha wat een ellende. Maar goed, ik mag natuurlijk niet zeuren, want ik ben zo vrij als een vogeltje terwijl de rest van de wereld hard aan het bikkelen is.

Maar eerst even terug in de tijd. Het bezoek van mijn ouders was nog niet helemaal afgelopen, want er stonden nog een bezoek aan Singapore, aan Bogor en diverse tripjes in Jakarta op het programma. Ik ben zo bezig geweest met mijn ouders en broertje voor te bereiden op de cultuurschok in Indonesië, dat ik helemaal ben vergeten dat aankomen in Singapore ook best heftig kan zijn. Geheel tegen al mijn verwachtingen in voelde mijn familie zich als een vis in het water in Indonesië en was iedereen totaal geschokt door Singapore: alles was daar opeens zo netjes en geordend, voor elke scheet hangt er een boete aan je broek en de mensen lijken alleen maar gedreven te zijn door geld en materiële zaken. Waar we in Indonesië met iedereen een praatje maakten en efficiëntie ver te zoeken was, werd er in Singapore tijdens het bestellen in een restaurant letterlijk gezegd: 'Faster, faster, can't you see I'm really busy?' Dus. Dat was even wennen. Toen we zondagavond laat weer aan kwamen in Jakarta, bleek dat de hele stad overstroomd was, inclusief onze eigen straat. We hebben toen maar nog een paar uur doorgebracht op het vliegveld om de ergste file te omzeilen. En toen we uiteindelijk wadend door het kniehoge water opgepikt werden door een jeep met lachende en gierende Indonesiërs die ons, staande op de treeplank van de jeep, bij ons huis afzetten, zei Jelle: 'Zie je nou, Indonesië is toch veeeel leuker dan Singapore.'

Na de ergste schok vond mijn familie het gelukkig toch wel heel erg leuk om Singapore te zien. En absoluut hoogtepunt van de trip was natuurlijk het spetterende optreden van mijn JICC Koor in het superdeluxe Raffles Hotel! Het was fantastisch om te doen en super dat mijn koorgenootjes mij Alice hebben laten zijn omdat ik hoog bezoek had. Helaas heb ik een deel van mijn solo wel rete vals gezongen, maar goed. Trial and error, toch? Voor wie ook even wil meegenieten:
Welcome to Wonderland: https://www.youtube.com/watch?v=7-MD4OmvTfA
Through the Looking Glass: https://www.youtube.com/watch?v=0d9XohtXMQA

Ik dacht dat ik inmiddels de Indonesiërs wel een klein beetje kende. Nee dus. Ik wist dat Indonesiërs van foto's maken houden. De selfie is hier zo'n beetje uitgevonden en een beetje zichzelf respecterende Indonesiër zet elk uur een foto van zichzelf of van zijn eten op Facebook of Instagram en loopt 24 uur per dag rond met zijn 'Tongsis'. Dit staat voor 'Tongkat Narsis' (letterlijk narcistische stok) en is eigenlijk niets anders dan een uitschuifbare stok met aan het ene eind een houder waar je je telefoon (in fotostand) in kan zetten en aan het andere eind een knopje zodat je een foto kunt maken. Dit creëert de mogelijkheid om selfies te maken van een grotere afstand, waardoor je er met je gehele gezicht (en dus knapper) op staat en grotere gezelschappen kunt fotograferen. Nu hadden mijn koorgenootjes deze stok gelukkig niet bij zich, maar OH MIJN GOD WAT ZIJN ER VOOR, TIJDENS EN NA ONS OPTREDEN VEEL FOTO'S GEMAAKT!!!! HET HIELD NIET OP!!!! Aan het einde van de dag piepten mijn oren van het snerperige 'Satu lagi! Satu lagi!' ('Nog een! Nog een!).. Het was een fantastische en vooral leerzame antropologische ervaring.

Terug in Jakarta, en dus na het trotseren van overstroming nummer 2, maakten mijn ouders en broertje nog een aantal dagtripjes (o.a. naar Taman Mini, een soort uit de kluiten gewassen Madurodam, de Botanische Tuin in Bogor en het Wayang Kulit museum). Daarna was het tijd voor het grote afscheid.. :( Dit was natuurlijk niet leuk, maar wat wel heel leuk was, was dat mijn familie dacht dat ze ons tot aan de kerst niet meer zouden zien, terwijl wij wisten dat we over een maand alweer voor hun neus zouden staan in Nederland! Moehahahahaha!!

Maar zover was het nog niet. De weken tot aan ons bezoek aan Nederland stonden in het teken van de laatste loodjes op mijn werk, voor Mark kneiterhard zwoegen naar een belangrijke deadline (die uiteindelijk met vlag, wimpel en veel complimenten is gehaald), heel hard oefenen met koor (aaaaaaah hoe kan ik nou tegelijkertijd EN zingen EN dansen EN acteren? En dan ook nog eens alles onthouden?) en - last but not least - Mark's extreem bikkelige prestatie bij de Bromo vulkaan. Zoals ik al eerder schreef, heeft Mark namelijk de halve marathon gerend op de Bromo vulkaan. En naast dat het extreem bikkelig is dat hij dat gedaan heeft, zat hij ook nog eens bij de top 25 snelste renners! Ondanks dat ik me een beetje een kneus voelde dat ik met Mark en (oud collega van RB) Susanna mee ging en met de tassen bij de finish stond te wachten, was het wel echt een superleuk event om mee te maken. De sfeer onder de sporters was ontzettend leuk en het was helemaal grappig om te zien hoe al die profi geklede sporters zich onder de lokale bevolking mengden. Wat ook weer een briljante antropologische bevinding was, was om het verschil tussen Nederlanders (Westerlingen) en Indonesiërs te zien. Ik (= stereotype Westerling) had me niet opgegeven voor deze wedstrijd omdat ik geen tijd had om te trainen en alleen mee wilde doen als ik echt een goede sportieve prestatie neer zou kunnen zetten. De doorsnee Indonesiër schrijft zich in onder het motto 'meedoen is belangrijker dan winnen', investeert al zijn tijd en geld van tevoren in het aanschaffen van professionele merk hardloop gear en wandelt vervolgens rustig 6,5 uur lang over de 21 kilometer; ondertussen van het landschap genietend, lekker tussendoor een hapje etend en vooral veel selfies makend. Volgende keer doe ik dat ook gewoon!

Zoals ik al schreef, komt de datum van ons grote Alice in Wonderland concert met rasse schreden dichterbij. Het is al op 2 november! Intussen oefenen we 2 keer per week een paar uur en heb ik zelf zangles genomen om me voor te bereiden op mijn solo's (waaaaaah!). Ook zijn we al meerdere malen bij ESMOD (modevakschool) langs geweest om onze op maat gemaakte en ontworpen kostuums te passen. Verder heeft de DKV (lokale grafisch design school) onze decors en uitnodiging ontworpen. Superspannend allemaal! Maar het is vooral ontzettend leuk om mee bezig te zijn. Iedereen is zo enthousiast, gedreven en getalenteerd. Het voelt echt als een grote familie!

Intussen was ik dus ook bezig met de laatste loodjes op werk. Ik moet zeggen, het is waar wat ze zeggen over die laatste loodjes. Vlak voordat mijn opvolgster naar Jakarta kwam, ben ik ziek geworden. Ik had een parasiet op gelopen (door mij Piet gedoopt; men zegt dat als je ongedierte een naam geeft, dat het dan minder eng is. Het werkt.). Daar ben ik een flinke week ziek van geweest. Voelde best gek, aangezien ik daardoor mijn opvolgster niet kon opvangen en ook nog eens ziek was op mijn eigen (30e!) verjaardag. Beetje treurig dus. Voordeel was wel weer dat ik helemaal niets kon en dus de hele dag lekker series kon kijken.

En toen was het opeens alweer tijd om naar Nederland te vertrekken! De vader van Mark zou 60 worden en er was een heel familieweekend georganiseerd. Wij hadden al in november vorig jaar besloten dat we hier naar toe zouden gaan en het is ons zowaar gelukt om het tot die tijd geheim te houden. Alleen Es, Ries, San, Noortje en mijn tandarts (sja, ik moest toch een afspraak maken..) zaten in het complot. Het was echt geweldig om iedereen zo te verrassen! Helaas was onze 'grande entree' wel een beetje verpest doordat we Cees per ongeluk al tegen kwamen terwijl we onze entree nog aan het plannen waren op de parkeerplaats voor het huisje, maar dat mocht de pret niet drukken. Na een heerlijk weekend in Zeeland, was het tijd om mijn ouders te overvallen. Ook zij waren helemaal flabbergasted! Echt geweldig! Uiteindelijk was het een heerlijke week met prachtig on-Nederlands weer. Fantastisch om iedereen weer te zien! Voor de mensen met wie het niet is gelukt om af te spreken: de volgende ronde is met de kerst!

Terug in Jakarta ging ik alweer mijn laatste werkweek in. Heel bizar. Uiteindelijk heb ik een heel leuk afscheid gehad; collega's kwamen zelfs met taart en cadeautjes op de proppen! 's Avonds hebben we nog wat gegeten en gedronken en gisteravond hebben we nog een avondje karaoke mee gepakt. Erg leuk om het zo af te sluiten.

En nu ben ik dus Toos. Toos Werkloos. Het is heel gek om vrij te zijn terwijl je weet dat iedereen hard aan het werk is. Daardoor voelt het nog een beetje als spijbelen en merk ik dat ik heel hard op zoek ga naar dingen om te doen. Ik heb nu alweer wekelijks naailessen gepland (en nu ook een eigen naaimachine gekocht! Hoera!), ik heb 2 x per week koor, oefen thuis dagelijks met zingen, dansen en acteren, ik heb wekelijkse privé zanglessen, we zijn weer bezig een TU Delft Alumni Event te organiseren etc. etc. Kortom, echt stil zitten is er nog niet bij. Maar ik MOET van mezelf verplicht eerst even relaxen voordat ik me ga beraden op mijn vervolgstappen..

Ik sluit deze blog af met zo'n typisch 'Oh ja, wacht even, ik woon aan de andere kant van de wereld' momentje: de afgelopen dagen viel het me op dat er zo gigantisch veel vee in de stad was. Langs drukke wegen stonden opeens allemaal koeien en geiten; soms bijna letterlijk in de goot gepropt. Toen realiseerde ik me dat het zondag Idul Adha is. Dat is een feest om de bereidheid van Abraham om zijn zoon aan Allah te offeren te vieren. Allah stond Abraham toen toe om in plaats van zijn zoon een lam te offeren. Dit wordt nu herdacht door komende zondag massaal vee te slachten (offeren), sateetjes van te bakken en die gezamenlijk op te eten. Ik was gister nog zo ontzettend trots dat een collega mij vertelde dat ik een Indonesisch liedje had gezongen met een echt Indonesisch accent. Maar nu heb ik toch weer het idee dat ik nooit echt zal integreren..

Tot de volgende keer!
Inoek (& Mark)



PS
Haha, het verhaal van de bedorven appeltaart krijgt nog een staart. Sowieso heb ik al twee mensen (waaronder de kok) aan mijn tafeltje gehad om hun excuses aan te bieden. Verder wil ik net afrekenen, blijkt dat zowel de appeltaart, als het plaats vervangende gerecht niet op de rekening staan. Ik heb ze een extra grote tip gegeven en ben de kok hoogstpersoonlijk in de keuken een hand gaan schudden om hem te bedanken. Lang leve Indonesiërs!