Plankenkoorts

Ik weet dat ik niet zo heel lang geleden een blog heb geschreven, maar ik moet gewoon iets doen om mijn gedachten te verzetten. Ik ben namelijk een beetje zenuwachtig. Zondag is het zo ver: dan sta ik op de planken als Alice in Alice in Wonderland en moet ik acteren, dansen, zingen, zelf mijn haar en make-up doen, op het juiste moment op de juiste plek staan, twee keer binnen een minuut van jurk wisselen, op tijd van microfoon wisselen.. En ik moet ook nog onthouden dat ik de ene show 'inwoner van Wonderland ben' en dus andere dingen moeten doen dan in de show waarin ik Alice ben.
Ik weet heus wel dat het allemaal goed komt en vooral ook heel leuk gaat zijn, maar ik zou nu gewoon graag willen dat het allemaal snel voorbij is :)

Het voordeel van geen fulltime baan hebben is dat je natuurlijk zoveel kunt oefenen als je wilt. Dat heb ik de afgelopen weken dan ook gedaan. Ik heb zelfs zangles genomen voor mijn solo's.

Het grappige van geen fulltime baan hebben is ook dat ik heb gemerkt dat ik niet zo goed kan relaxen. Van tevoren had ik allemaal stoere verhalen over cocktails drinken bij het zwembad en boeken lezen, maar ik werd daar eigenlijk meteen strontzenuwachtig van. Dus wat ik ben gaan doen:

• De eerder genoemde zanglessen & thuis oefenen voor de musical
• 3 x per week trainen voor de 10 km bij de Angkor Wat tempel in Cambodja op 6 december (jaja, Mark gaat weer een halve marathon doen en ik wilde er deze keer ook een beetje bij horen)
• Ik heb natuurlijk nog steeds mijn geweldige naailessen
• Gesprekken voeren met mensen die hun eigen bedrijf hebben
• Online colleges volgen van Stanford University over 'How to start a Startup?'
• Het organiseren van een nieuw TU Delft Alumni event
• Met een vriendin haar eerste Video Blog (Vlog) opgenomen waarin ze make-up tutorials geeft voor Indonesische vrouwen
• En natuurlijk ben ik ook een beetje series aan het kijken en boeken aan het lezen
• Ik heb pas 1 keer aan het zwembad gelegen!!

Naast dat ik simpelweg van nature niet zo heel goed stil kán zitten, ben ik ook gewoon veel te enthousiast over mijn plan om iets voor mezelf te beginnen. Hier in Indonesië zijn zo ongelooflijk veel jonge mensen die hun eigen bedrijf hebben. Superinspirerend om met dit soort mensen te praten en na te denken wat voor stappen ik ga zetten. Het ligt in mijn aard (en ook in de Nederlandse cultuur) om alles goed uit te denken en daarna actie te ondernemen. Meestal beginnen mensen in Nederland pas hun eigen bedrijf als ze hét briljante idee hebben. Maar in Indonesië is dat anders. Indonesiërs zijn sowieso iets minder lange termijn denkers, maar het is vooral zo dat doordat Indonesië een groeimarkt is, bijna alles wat je aanraakt goud wordt. Je hoeft daarom helemaal niet zo'n briljant idee te hebben, maar je moet gewoon simpelweg iets gaan doen. En dat dan natuurlijk wel goed doen. Kort geleden sprak ik een Indonesische vriendin van ons die hier recent haar eigen bedrijfje is begonnen. Ik had allemaal vragen en kritische opmerkingen en zag vooral veel beren op mijn weg. Zij gaf mij de beste raad ooit: 'When in Rome, act like the Romans. When in Indonesia, act like the Indonesians'. Oftewel: verzin gewoon iets wat je leuk vindt en begin ergens. Je ziet vanzelf wel of het wat wordt of niet.

Dus. Dat is nu het plan.

Intussen cross ik met mijn scootertje door de stad van afspraak naar afspraak. Het grappige is, dat je in tegenstelling tot het je laten vervoeren per taxi veel meer in de Indonesische community zit. Bij het stoplicht maak ik dan ook een praatje, op de scooterparkeerplaats word ik aangestaard maar zowaar ook aangesproken en ik ben zowaar al een paar keer versierd! Ik had niet gedacht dat ik dat nog zou mogen meemaken hier in Indonesië, waar de 'bule' vrouw op zo'n voetstuk staat, dat Indonesische mannen vaak niet eens naar je durven te kijken.

Na een paar weken van mijn nieuwe leven merkte ik opeens op dat ik zo'n last had van mijn rechterpols. Ik was helemaal verbaasd dat ik het voor elkaar had gekregen om zonder baan tóch een muisarm te krijgen. Wat bleek: het was de hand waarmee ik gas geef op mijn scooter! Haha

Een paar dagen later had ik naailes. Dus ik weer met naaimachine en al op de scooter. Onze scooter rammelde altijd al een beetje maar het werd opeens veel erger. Ook maakte de motor heel veel lawaai. Dus je begrijpt dat ik er niet zo rustig op zat. Aangekomen bij naailes maakte ik hier een opmerking over en meteen werd de jaga (spreek uit djaagaa; mannetje die als taak heeft het huis te bewaken en klusjes in en om het huis te doen) op pad gestuurd om de scooter te laten maken. Achteraf bleek dat de uitlaatpijp los zat en dat ik een lekke band had. Ook werd mijn scooter gewassen. En wat denk je dat de totaalprijs was? Juist ja. 70,000 Rupiah. Dat is net iets meer dan 4,5 euro...

Afgelopen maandagavond zijn we terug gekomen uit Tenerife. We hebben hier gezeild met een groep van 12 vrienden uit Delft. We hebben 2 x 28 uur gevlogen voor een weekje zeilen, maar oh wat was het het waard! Superfijn om iedereen weer te zien, lekker de hele dag buiten en op het water te zijn, bakken zeewater in je smoel gekletst te krijgen, lekker bij te kletsen, slechte grappen te maken, lekker te eten, jamon iberico bacchanalen te houden en te drinken. We missen jullie nu alweer!


Zo. Dat werkte wel even goed. Ik heb tijdens het schrijven van deze blog mijn zenuwen weer even onder controle gekregen. Nu nog één keer oefenen dan...