Even knijpen

Tijd voor een update! Ik zit momenteel hartstikke vast in de fameuze Jakartaanse 'macet' (spreek uit: maatsjet, betekent: file) en 'banjir' (spreek uit: bandzjier, betekent: overstroming). Dit zijn twee woorden die je snel genoeg leert als je hier woont. Het heeft werkelijk onophoudelijk geregend vandaag en ondanks dat ik weet dat het dom is, ben ik toch op pad gegaan naar mijn afspraak aan de andere kant van de stad. En daarvoor moet ik nu boeten. Gelukkig zit ik droog achterin de taxi met mijn laptopje op schoot en mag ik niet klagen. Zeker niet aangezien ik langs de straat totaal verregende mensen met hun voeten in diepe plassen op (totaal volgepakte) bussen zie wachten. Tsja Jakarta.. Toch ben ik van deze stad gaan houden.

Ik kom net van een afspraak in Tanah Abang. Dat is een gigantische lokale stoffenmarkt en de meest rommelige, chaotische, kleurrijke en overvolle plek die je je kunt voorstellen. Aangezien deze plek echt Indonesischer dan Indonesisch is, loopt er ook geen enkele 'bule' rond en ben ik in mijn eentje dus een soort van wandelend circus. Reacties verschillen van 'Hello Misterrrr!' tot 'Zooooo die is lang!', 'Ben je soms familie van Van der Sar?', gewoon keihard beginnen te lachen of (gelukkig ook) roepen dat ik zo knap ben. Zucht. Gelukkig heb ik wel kunnen doen waar ik voor kwam. Ik doe inmiddels zaken met een leuk Indonesisch meisje die haar eigen business runt. Ze is 1,5 jaar geleden gescheiden van haar man (zeer ongebruikelijk hier) aangezien die haar mishandelde en verzorgt nu in haar eentje haar kind (ook ongebruikelijk), huurt een eigen huis (helemaal ongebruikelijk) en brengt haar eigen brood op de plank (idem dito). Ik vind haar tof. Ze is ontzettend handig en gaat - als we er prijstechnisch samen uitkomen - mijn producten maken. Op Tanah Abang hebben we samen overlegd met een goede vriendin van haar (eveneens een leuke, pittige tante) die voor ons alle stoffen en fournituren gaat kopen. Zodra mensen mijn witte 'bule' hoofd zien, gaan alle prijzen namelijk direct omhoog en zij schijnt goed te zijn in onderhandelen. Ze komt namelijk uit het noorden van Sumatera en die mensen staan erom bekend (is echt zo!). De prijzen die ze nu al noemde waren vaak 1/2 - 1/3 van de prijzen die ik tot nu toe heb betaald. Just saying. Volgende week zijn de volgende en hopelijk laatste lading prototypes af en kan ik gaan produceren. Spannend!

Ik heb inmiddels namelijk drie momenten waarop ik mijn eerste producten ga verkopen. Allereerst is er een open huis georganiseerd door en voor expatvrouwen, waar ik een tafel heb gereserveerd. Er zal er een plaats vinden eind april en daarna eind mei nog een. Ook heb ik inmiddels met een lokale winkel gesproken die NOOX (zo heet mijn merk) heel graag wil gaan verkopen. Zij willen mijn merk in de winkel hebben, maar ook op een speciaal event dat 1,5 maand duurt en ook eind april begint. Dit betekent dus dat de spullen snel af moeten!

Ik wed niet op 1 paard want zaken zijn zeer onvoorspelbaar in Indonesië. Daarom laat ik ook prototypes maken door een jonge start-up die ik ken van de Incubator waar ik in mijn vorige blog over vertelde, die weer samenwerken met een naaiatelier (ook een start-up van de Incubator). Een andere optie die ik inmiddels zelf ook gevonden heb is een naaiatelier dat onderdeel is van een stichting die opgezet is door Nederlandse nonnen. Ik heb daar een paar weken geleden een hele dag vol verbazing doorgebracht. De nonnen die het ooit opgericht hebben, runnen de tent namelijk nog steeds ondanks dat ze zelf de 70 en de 80 gepasseerd zijn. Dit alles onder het motto 'Als je stil gaat zitten, dan word je maar vergeetachtig'. Een van de nonnetjes heeft me de hele dag met haar rollator rondgeleid. Geweldig! Ze bieden kansarme Indonesiërs een woonplek, baan en/of medische verzorging aan. Zo is er op het terrein een weeshuis, een bescheiden ziekenhuisje, een naaiatelier, een houtwerkplaats, een grote keuken en kantine, sportvelden, moestuinen, woningen en uiteraard een kerk. Mensen met waterhoofden, hazenlippen, doofstommen, kinderen zonder ouders: iedereen vindt er zijn plekje. En ze kunnen potverdikkeme nog goed naaien ook!

En zo beland ik dus telkens weer in bizarre situaties waarbij ik mezelf even moet knijpen of het allemaal wel echt gebeurd.

Zo heb ik bijvoorbeeld ook al iemand aangenomen om mij 1 dag in de week te helpen. Ook dit is een leuke, pittige tante van mijn leeftijd die al 3 (!) kinderen heeft en heel graag weer iets wilde gaan doen. Dit lijkt raar aangezien ik nog niet eens omzet draai, maar ze verdient zichzelf absoluut terug omdat ze veel slimmer en sneller dingen kan vinden, voor me kan onderhandelen en me een ingang biedt naar de lokale markt. Ik had het niet verwacht, maar de locals blijken NOOX namelijk ook heel erg leuk te vinden. Doordat mijn eerste lijn met Jakarta thema is, kunnen mensen zich goed identificeren met de producten en maakt het ze zelfs weer een beetje trots op hun stad. Heel leuk om te merken! En natuurlijk ook leuk om te merken dat ook zij zeggen bereid te zijn om hun portemennee te trekken. Nu alleen nog even de daad bij het woord voegen..

Naast het verder uitwerken van de producten en het opzetten van het productieproces ben ik ook veel bezig met de producten testen op ouders en kinderen. Erg leuk en zeer nuttig om te doen! Daarom is het product inmiddels in korte tijd al vele malen beter geworden. Ik voeg een foto toe van een nog oud ontwerp. Nu is het eerst zaak om de prototypes goed te krijgen, daarna zal ik mooie foto's maken en uploaden. Ik hoop komende maand mijn bedrijfspagina op Facebook en Instagram op orde te hebben, zodat jullie daar wat meer kunnen zien van NOOX.

Want zo werkt het hier dus. Waar wij gewend zijn in webshops te kopen, gaat hier het grootste deel van de online verkoop via Instagram, Facebook en Whatsapp. Ideaal aangezien je zo een zo groot mogelijke marge op je eigen producten kan pakken. Het grappige is dat als je iets wilt kopen via Instagram, Facebook of Whatsapp je altijd direct met 'sis' (van 'sister') wordt aangesproken. Aangezien je dingen wilt kopen, zal je namelijk wel een vrouw zijn haha. Ook wordt er scheutig gestrooid met emoticons en spreekt men 'slang'. Waarom zou je het ook moeilijker maken dan het is?

Eind februari zijn Mark en ik een week naar de Molukken geweest. We zijn in Ambon geweest, waar iedereen familie of kennissen heeft in Nederland, iedereen KNVB shirts draagt en zelfs trucks en bussen volledig oranje zijn gespoten. Na de Indonesische onafhankelijkheid zijn er namelijk 12,000 oud KNIL soldaten & familie vanuit de Molukken naar NL verhuisd. We merkten hier voor het eerst vijandigheid naar het machtscentrum in Jakarta die deze regio volledig links laat liggen. Eind jaren '90 zijn er zelfs extremistische moslims vanuit Jakarta naar de Molukken gestuurd om onrusten te veroorzaken tussen Moslims en Christenen. Daardoor wonen deze bevolkingsgroepen nu volledig gescheiden van elkaar. Eng om te zien.

Ook zijn we op de Banda eilanden geweest, waar de VOC haar monopolie op nootmuskaat heeft verkregen. Ik kan je vertellen dat ze daar weer niet zo'n fan waren van de Nederlanders.. Mijn god, wat onze voorgangers daar gemoord en geplunderd hebben.. Erg indrukwekkend om te zien waar onze koloniale geschiedenis is begonnen. De eilanden staan nog vol met Nederlandse forten, kerken en villa's. Daarnaast is het er ook waanzinnig mooi en kun je er prachtig snorkelen. Echt een aanrader!

Verder hebben we Rosanne en Thijs op bezoek gehad. Was echt superleuk om ons leven hier aan hen te laten zien! Zij zijn inmiddels verder gaan reizen binnen Indonesië en maken begin april de oversteek naar Australië. Bah, wat asociaal ;)

Afgelopen weekend hebben Mark en ik een heel romantisch weekend gehad aangezien we gevierd hebben dat we alweer 2 jaar (!!) samen zijn. Time goes fast when you're having fun. Lijkt me een goed teken!

Dan nog een laatste verhaal in de categorie 'even knijpen om te kijken of dit echt gebeurt': twee weekends geleden zijn Mark en ik met twee vrienden en een lokale jongen op bezoek geweest bij de Baduy (spreek uit: Baadoewie). Dit is een volk dat op nog geen 5 uur reizen van Jakarta nog volledig op traditionele wijze leeft. In het Baduy gebied kun je je alleen te voet bewegen en heb je geen bereik (halleluja!). We hebben uren door de meest prachtige landschappen gelopen (wij op schoenen, zij op blote voeten) en hebben bij hen thuis op de grond geslapen. Zowel zij als wij spraken basic Bahasa Indonesia dus we konden ook nog eens met elkaar praten. Baduy zijn erg verlegen en durven andere mensen (ook Indonesiërs) niet eens aan te kijken of gedag te zeggen. Dit in combinatie met het gebrek aan bereik en de weidse natuur maakte het een heerlijk rustgevend weekend. Heel erg bijzonder.

Liefs uit Jakarta!
Inoek (& Mark)