Bezoek Nederland en terugkomst in Jakarta

Oh wat was het fijn om weer even in Nederland te zijn! Hoe heerlijk om iedereen weer te zien, lekker bij te kletsen en vooral heel veel te eten en te drinken. Omdat we de kerst/oud&nieuw periode meepakten, zaten we volledig volgeboekt met kerstdiners, een soiree, oudejaarsavond, verjaardag van mijn broertje en zelfs een vrijgezellenfeest (Mark) en bruiloft. Onze lieve vrienden Joyce en Zeno gingen trouwen en Mark had de eer om hun ceremoniemeester te zijn. Heel bijzonder om deze mooie dag zo van dichtbij mee te maken. Later vroegen mijn collega's in Indonesie wat ik nu precies had gedaan in Nederland. Ik kon eigenlijk alleen maar antwoorden dat we slechts gekletst, gegeten en gedronken hadden.

En ik heb goed nieuws: Mark en ik krijgen heel veel bezoek dit jaar! Mijn ouders en broertje hebben met de kerst geboekt. En de ouders van Mark hadden dat een paar weken daarvoor al gedaan. Daarnaast hebben Lenneke en Maarten ook al tickets geboekt en komen dus ook deze kant op. Mark en ik zijn de afgelopen weken dus alleen maar bezig geweest met meedenken over reisschema's en vluchten en hotels boeken. Heerlijk. Ik ben al begonnen met een lijst in mijn telefoon bijhouden wat ik ze allemaal wil laten zien. Hoera!

Als je in Jakarta komt wonen, zijn er twee Indonesische woorden die je direct leert: macet (spreek uit maatsjet) en banjir (bandjier). Ze betekenen 'file' en 'overstroming'. Over het bizarre verkeer heb ik inmiddels wel e.e.a. verteld, maar de overstromingen hebben we pas meegemaakt na onze vakantie.. Van de ene dag op de andere regende het non-stop. En niet gewoon een lullig Nederlands buitje, maar echt serieuze, tropische bakken uit de hemel. Jakarta is een stad van contrasten. Zo heb je aan de ene kant de glimmende glazen hoogbouw die van alle luxe voorzien is en kun je direct daarna een voet zetten in de Kampung, waar het merendeel van de Indonesische bevolking dicht op elkaar woont. De Kampung is geen sloppenwijk; de huizen zijn vaak van steen (maar wel eenvoudig) en wegen zijn smal, maar vaak geasfalteerd. Doordat Jakarta gigantisch volgebouwd wordt, kan het regenwater bijna nergens meer op natuurlijke wijze de grond in en zakt Jakarta in het noorden met zo'n 17 cm (!!) per jaar. Hierdoor liggen deze Kampung vaak relatief erg laag. En omdat de mensen vaak maar 1 verdiepingslaag hebben, staat na een aantal dagen regen direct de hele Kampung tot soms wel een meter onder water! Het is bizar dat de beelden die je normaal op televisie ziet, hier echt voor je neus gebeuren. Wij hebben dus regelmatig collega's die niet op kantoor kunnen komen door de overstroming. Of collega's die hun hele gezin midden in de nacht moeten evacueren naar familie en dan de hele week in de auto gaan slapen. En wat dan ook bizar is, is dat je als 'bule' tijdens zo'n overstroming eigenlijk bijna niets hoeft te merken. Wij wonen hoog en droog op de 15e verdieping en worden nog steeds overal naar toe vervoerd met onze dikke witte reet in een taxi. Af en toe voel je wel het water tegen de onderkant van de taxi klotsen, maar dat is dan ook alles. Die grote klasseverschillen moet ik nog steeds wel heel erg aan wennen..

Voordat we naar Nederland vertrokken, moesten we helaas nog wel afscheid nemen van ons Hansdier (en zijn Gabrielle, met wie hij nog een paar weken door Indonesie gereisd heeft en die ik ook nog heb kunnen ontmoeten). Dat was natuurlijk wel even een verdrietige situatie. Gelukkig heeft Hans goed zijn stempel gedrukt op ons huishouden door ons een pan cadeau te doen, een perculator, een kookplaatje, golfclubs en bijpassend handschoentje, om zeker te zijn dat we hem nooit zullen vergeten.

Ons laatste weekend samen met Hans gingen we naar een festival: Djakarta Warehouse Project (DWP), een groot Lowlands-achtig gebeuren met allemaal grote namen zoals Martin Solveig en David Guetta. In principe natuurlijk heel gaaf. Maar we hadden ons twee dingen niet goed gerealisserd: allereerst dat er ruim 10.000 (20? 30?) man massaal over Jakarta's al overbelaste infrastructuur naar het noorden zou trekken en ten tweede dat het regenseizoen net begonnen was. Oh. Mijn. God. We hebben er 4,5 uur over gedaan om er te komen, konden onze vrienden met wie we daar hadden afgesproken niet vinden en het netwerk was zo overbelast dat we ook niet konden bellen/smsen/whatsappen. Gelukkig bleek het, eenmaal daar aan gekomen, best een leuk festival met echt goede muziek. En toen barstte de regen los. En niet zomaar een beetje. Het viel werkelijk met bakken uit de hemel. Intussen waren mensen om ons heen echt flink dronken geworden (ja hoor, zet die whiskey fles maar aan je mond), begonnen mensen als een soort maniakken in de regen en de modder te dansen en vielen er om ons heen dronken Aziatische meisjes bij bosjes flauw (hoe kun je nou bedenken dat als je zo'n klein lichaampje hebt, dat je zo veel gaat drinken?). Het was een zeer aparte ervaring. We zijn al voor het einde vertrokken en zijn vervolgens langs de kilometerslange rij auto's voor de entree gelopen (het was inmiddels al 2.00u en nog steeds was de rij eindeloos) om, vanaf de plek waar het weer reed, in een taxi te springen en binnen een half uurtje (!!) weer thuis te zijn. Zo. Dat hebben we ook weer meegemaakt. Check.

Stiekem vonden Mark en ik het best wel lastig om weer terug te gaan naar Jakarta. Ondanks dat we hier een leuk leven hebben opgebouwd, is het toch moeilijk om al die lieve, leuke mensen in Nederland achter te laten. Gelukkig was het superleuk om iedereen hier weer te zien en was het vooral ook heel gezellig dat Thijs & Laurel hun huwelijksreis in Indonesie afsloten met een paar dagen Jakarta. Het weekend daarna hadden we weer een oud collega van Mark uit Amsterdam (Maarten) over de vloer. Verder ben ik weer actief aan het volleyballen en is mijn koortje weer begonnen. Dit jaar gaan we Alice in Wonderland opvoeren en ik kan je vertellen dat er serieuze choreografie bij komt kijken. Kortom, sinds we terug zijn, doen we ons best om zoveel mogelijk te genieten. Mark zit momenteel op een project in Maleisie, dus we proberen alles uit de weekends te halen wat er in zit. Voor nu sluiten we zijn project in Maleisie af met een lang weekend (i.v.m. Chinees Nieuwjaar) Kuala Lumpur waar we Suerd en Merel gaan bezoeken. We zijn heel hard aan het hopen dat hij daarna weer een project in Jakarta mag doen.

Want we integreren namelijk steeds beter in Jakarta. De vorige keer vertelde ik al over hoe vloeiend we inmiddels Bahasa Indonesia spreken en bij wat voor obscure eettentjes we allemaal eten (zonder voedselvergiftiging te krijgen. Even afkloppen..). Nu kan ik jullie met vreugde mededelen dat wij de trotse eigenaren zijn van een scooter!! Hoera! Je had ons moeten zien. Het begon al met achterhalen hoe we aan een tweedehands scooter konden komen. Toen ik dit eenmaal op kantoor had laten vallen onder mijn Indonesische collega's kwamen er aanbiedingen uit alle hoeken en gaten. Vooral de chauffeurs op kantoor (alle bule (behalve ik) en belangrijke Indonesiers hebben een auto met chauffeur) zijn blijkbaar allemaal motorgek en hebben een onuitputtelijke bron aan vrienden die scooters willen verkopen. Op een gegeven moment hadden we er een uitgekozen waar we wel meer van wilden weten. Dus wij een afspraak maken. Aangezien we nog niet zeker wistten of we de scooter ook daadwerkelijk wilden kopen, leek het ons beter om naar de bewuste 'vriend van' toe te gaan en ter plekke een kijkje te nemen. Wij dus vorige week zaterdag de taxi in. Oh man, hoe dat dan ook weer gaat. Ik bellen met die man en in mijn beste Bahasa vragen waar we moeten zijn. Uiteindelijk de telefoon aan de taxichauffeur gegeven, die welgeteld vier telefoontjes nodig had om onze 'vriend van' te traceren. Dus wij mee naar de Kampung waar hij woonde. Zodra wij onze bule hoofden vertoonden, trok natuurlijk de hele Kampung uit om mee te genieten van het schouwspel. Zoiets zie je niet elke dag natuurlijk. Ik was helemaal in mijn element. Het briljante was, dat we onze toeschouwers in konden zetten bij de onderhandeling. Op een gegeven moment wilde onze vriend niet verder zakken in prijs. Toen zei ik dat ik alleen de scooter wilde als we 'm voor dat bedrag kregen inclusief twee helmen (waarvan 1 Spongebob Squarepants helm: mijn grote droom). 'Weet je wel hoe gevaarlijk het is om zonder helm te rijden?' zei ik. 'Jaaaaa gevaarlijk!' riepen alle mensen om ons heen. Dus na een flinke portie peer pressure ging onze vriend overstag. En uiteindelijk bleek die Spongebob Squarepants helm hartstikke duur hihi. Maar hij had 'm al beloofd hihi. Toen we zijn balende gezicht zagen, wisten we dat we een goede deal hadden gesloten. Na onze transactie heeft mijn grote held Mark, mijn prins op ons blauwe scheurmonster, ons naar huis gereden. Wat een avontuur!

Tot snel!
Inoek & Mark